Ter gelegenheid van de dag van de beroerte op 11 mei, was Thuis in de Wijk te gast bij mevrouw Vredenbregt voor een openhartig interview. Door het delen van haar indrukwekkende levensverhaal hopen wij anderen te inspireren met haar positieve houding en doorzettingsvermogen. Haar verhaal laat zien wat een krachtige vrouw zij is: iemand die overal positief over denkt, vooral mogelijkheden ziet en altijd doorgaat. Een vrouw die uit het leven haalt wat erin zit. Als dat niet inspirerend is!
Mevrouw Vredenbregt was pas 49 jaar toen zij twee keer na elkaar keer een herseninfarct kreeg. Haar leven nam vanaf toen een compleet andere wending. Ze raakte halfzijdig verlamd en kreeg een visuele beperking. Na tien jaar nog zelfstandig te hebben gewoond, met ondersteuning vanuit vrienden en familie, moest zij uiteindelijk toch verhuizen naar een Fokuswoning.
Mevrouw Vredenbregt is blij dat Fokus bestaat: “een verpleeghuis past absoluut niet bij mij. In een Fokuswoning krijg ik hulp wanneer het nodig is. Ik wil dingen zelf kunnen bepalen en alleen hulp krijgen als ik er zelf om vraag. Het is er rustig en dat heb ik nodig.” De Fokuswoning is een omgeving die past bij haar wensen en behoeften.
“Toen ik ziek werd ontdekte ik dat ik veel échte vrienden heb”
Betrouwbaar netwerk
Toen mevrouw ziek werd ontdekte zij haar échte vrienden. Mevrouw Vredenbregt heeft een groot en betrouwbaar netwerk om zich heen waar zij veel steun van ontvangt. Een groep van maar liefst dertien mantelzorgers hebben een rooster gemaakt en komen afwisselend één keer per vijf á zes weken bij haar langs. “Elke woensdag en vrijdag is er een vriend(in) bij mij om me te helpen waar nodig, maar uiteraard komen zij ook gewoon voor de gezelligheid.” Daarnaast heeft mevrouw Vredenbregt ook al een aantal jaar een vrijwilliger, die via MEE aan haar is gekoppeld. Zij verzorgt het caviahok.
Naast de zorg die ze ontvangt van alle mensen om haar heen, krijgt ze ook een stukje professionele zorg. Door de Wet langdurige ondersteuning (Wlz) krijgt mevrouw via de Fokuswoning ondersteuning bij de persoonlijke verzorging en bij transfers. En vanuit de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) krijgt zij via Home Instead diverse andere ondersteuning.
Aanpassen wat nodig is
Ondanks dat het lichaam van mevrouw Vredenbregt niet meer mee wil werken en het praten moeizaam gaat, zegt mevrouw Vredenbregt: “Wat ik kan doe ik het liefst zelf. Zoals een stukje van de was en het voeren van mijn cavia’s. Ook regel ik veel via de computer, zoals het betalen van rekeningen en het kopen van kleding.” Zoals mevrouw altijd heeft gedaan, helpt ze nog steeds graag anderen mensen en regelt zij dingen voor hen, vaak ook met haar computer.
Mevrouw Vredenbregt is voorbereid op haar toekomst. Zij heeft hier goed over nagedacht; een plan met haar wensen en dingen die geregeld moeten worden is vastgelegd. Omdat haar mantelzorgers ook ouder worden, beseft mevrouw Vredenbregt dat zij in de toekomst een groter beroep zal moeten doen op professionele ondersteuning. Mevrouw is enthousiast over Home Instead: “Vanwege mijn positieve ervaringen met hen, vind ik het fijn al zij mij in de toekomst meer uren ondersteuning kunnen bieden.”
“Het leven is een geschenk. Als je niet accepteert hoe je leven is heb je daar alleen jezelf mee”
Mevrouw Vredenbregt heeft een belangrijke boodschap voor iedereen: “praat over ziektes die in de familie voorkomen! Als je weet op welke ziektes je een grotere kans hebt, kan je er rekening mee houden. Je kunt de huisarts inlichten en je kunt sneller signaleren als er wat aan de hand is.” Mevrouw Vredenbregt besluit: “ik ben zeer tevreden met het leven dat ik leid. Het regelmatig zien van mijn vrienden en familie helpt hier zeker bij. Als je niet accepteert hoe je leven is of je jezelf neerlegt bij wat er gebeurt, heb je alleen jezelf ermee. Het leven is een geschenk!”
